‘Αρθρο/Άποψη – Της Κατερίνας Κονή, Μέλος της Πρωτοβουλίας
Κάποιος θα μου πει μα ποιά είσαι εσύ να λες αυτά που λες;
Και η απάντηση μου είναι η εξής – εγώ δεν είμαι πρόσφυγας. Γεννήθηκα το 1988 σε μια ήδη μοιρασμένη χώρα. Ό,τι ξέρω το ξέρω από εξιστορήσεις προσφύγων που είχα την τύχη να συναντήσω και να συζητήσω μαζί τους, από τις εκπομπές στην τηλεόραση και από το μάθημα «Ιστορία της Κύπρου» στο σχολείο.
Και ερωτώ – άντε και διάβασα την ιστορία της Κύπρου – αλλάζει κάτι από το ότι η Κύπρος είναι μοιρασμένη και δεν μπορώ να μετακινηθώ στην χώρα μου με ελευθερία; Όχι!
Ερωτήθηκα λοιπόν να απαντήσω αν ξέρω τι έγινε το 1964 – όχι δεν ξέρω ακριβώς τι έγινε το 1964 και αυτό είναι λάθος (όσα περισσότερα πράγματα ξέρουμε για τον τόπο μας τόσο το καλύτερο, και ζητώ συγγνώμη που δεν ήξερα) – αλλά μπορώ να πω ότι δεν αντέχω άλλο να ζω μοιρασμένη και κολλημένη – και δεν μπορώ άλλο να βλέπω τον κόσμο της Κύπρου να κινείται και να συμπεριφέρεται σαν διχασμένος και κολλημένος, γιατί χωρίς μια λύση της Κύπρου ο κόσμος θα μείνει για πάντα μοιρασμένος και διχασμένος. Και είμαι σίγουρη έρχεται το επόμενο ερώτημα στον κάθε αναγνώστη: γιατί να υποστηρίζω την επανένωση της Κύπρου και όχι την διχοτόμηση; Δεν είναι και αυτό μια λύση; Βεβαίως και είναι λύση – αλλά τι λύση είναι;
Μια συνέχεια της υφιστάμενης κατάστασης; Με την διαφορά ότι δεν θα μπορέσει κανένας να πάει να ξαναδεί την βόρεια πλευρά σαν Κύπριος, αλλά σαν ξένος.
«Καλά, μα είσαι Κυπραιος ή Έλληνας;». Στο ερώτημα αυτό απαντώ με απλά λόγια και θα συνεχίσω να απαντώ με απλά λόγια.
Ναι είμαι Κυπραία – έχει κανένα που δεν νιώθει Κυπραίος στην χώρα του που ονομάζεται Κύπρος; Κρίμα όποιος νιώθει κάτι άλλο ΕΚΤΟΣ από Κυπραίος – γιατί αν δεν συνδέσεις την ταυτότητα σου με την χώρα σου, πάλε μοιρασμένος και κολλημένος θα νιώθεις για μια ζωή.
Αν ο καθένας μας στον τόπο τούτο δεν δεχτεί και παραδεχτεί την ταυτότητα του ως ΚΥΠΡΙΑΚΗ (με ότι έρχεται μπροστά από το ΚΥΠΡΙΑΚΗ), δεν θα μπορέσουμε να συνυπάρξουμε ποτέ σαν λαός και δεν θα μπορέσει κανένας να συνυπάρξει πραγματικά με τον ίδιο του τον εαυτό. Γιατί αν δεν υπάρχει η αίσθηση ταυτότητας ότι κάπου ανήκουμε – να ξέρετε θα υπάρξουν και υπάρχουν πάρα πολλά θέματα στην καθημερινότητα του καθενός – και αυτό είναι ένα δυσάρεστο γεγονός. Δες τους πρόσφυγες που φεύγουν από την χώρα τους και αμέσως χάνεται και ένα κομμάτι από μέσα τους – αποσυνδέονται από τον τόπο τους και πρέπει να βρουν τον τρόπο να νιώσουν ξανά το αίσθημα ότι ανήκουν κάπου.
Και εμείς εδώ – προσπαθούμε να διώξουμε το μισό της πατρίδας μας – νομιζόμενοι ότι θα «πνάσουμε» και θα ηρεμήσουμε. Αλλά έχω να πω κάτι – κανένας δεν θα «πνάσει», κανένας δεν θα ηρεμήσει και κανένας δεν θα νιώσει ποτέ «ολοκληρωμένος» αν γνωρίζει ότι η μισή του πατρίδα είναι απαγορευμένη σχεδόν.
Οπότε, πίσω στην αρχική μου σκέψη – έχει σημασία αν ξέρω ή δεν ξέρω με λεπτομέρεια τι έγινε το 1964; Ή έχει σημασία ότι θέλω επιτέλους να δω την Κύπρο σαν ΕΝΑ – για να ολοκληρωθώ και εγώ και εσύ σαν Κύπριοι;
Εγώ ψηφίζω το δεύτερο – θέλω μια Κύπρο ενωμένη και ολοκληρωμένη – να μπορέσουμε να προχωρήσουμε και εμείς σαν λαός μπροστά – ενωμένος και ολοκληρωμένος.
#γιαεσένα #γιατηνΚύπρο #ΤώραΥπάρχειΕπιλογή #εκλογές2021 #ΑξίζουμεΚάτιΚαλύτερο #ΦώναξεΝαΣεΑκούσουν
